لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: امروزه، کمبود سلنیوم در رژیم غذایی با وجود اهمیت تغذیه ای آن در بسیاری از جوامع مطرح است. مخمر غنی شده با سلنیوم که حاصل رشد ساکارومایسس سرویزیه در محیط کشت غنی از سلنیوم است، به عنوان یک منبع غنی از شکل آلی سلنیوم راه حل مناسبی برای جبران کمبود این عنصر به حساب می آید. زیرا زیست دسترسی، پایداری بالا، قابلیت هضم و جذب و کاربرد وسیعی در گروه های مختلف غذایی دارد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر با استفاده از طراحی پلاکت برمن اثر شرایط مختلف کشت شامل دما (28°C و 30°C)، 4.5) pHو 5.8)، دور همزن (130 و 160 دور در دقیقه)، مدت تخمیر (24 و 48 ساعت)، میزان تلقیح (30 و 60 گرم در لیتر)، غلظت منبع سلنیوم ( 15 µg/mlو 25) و زمان افزودن منبع سلنیوم به محیط کشت (0 و 9 ساعت) در بیوترانسفورماسیون سلنیوم در مخمر مورد بررسی قرار گرفت. مقدار سلنیوم در مخمر به روش جذب اتمی کوره ای انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که غلظت منبع سلنیوم، میزان تلقیح، دمای کشت و زمان افزودن منبع سلنیوم به محیط کشت هم چنین مدت تخمیر به ترتیب عوامل موثر بر بازده نهایی بیوترانسفورماسیون سلنیوم و تشکیل سلنیوم آلی هستند. با تغییر سطوح این متغیرها بیوترانسفورماسیون سلنیوم و تجمع سلنیوم آلی در سلول های مخمر در محدوده 287.6-107.9، 93.27-269.05 mg/kgحاصل شد. نتیجه گیری: بهترین شرایط تولید با حداکثر جذب و تجمع سلنیوم آلی در مخمر عبارت است از: دمای کشت28°C ؛ pH=5.8؛ دور همزن 130 rpm؛ مدت تخمیر 48 ساعت؛ میزان تلقیح30 g/l ؛ غلظت منبع سلنیوم 25 µg/ml و زمان افزودن منبع سلنیوم به محیط کشت 9 ساعت پس از شروع تخمیر.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: استرس یکی از عوامل تعیین کننده در ناباروری می باشد، که می تواند باعث اختلال در اسپرماتوژنز،کاهش اسپرماتوزوآ و عدم لقاح شود. با توجه به اختلالات ناباروری ناشی از استرس بی حرکتی، هدف از این مطالعه اثرات محافطتی دیواره سلولی مخمر ساکارومایسس سرویزیه غنی شده با سلنیوم، به عنوان آنتی اکسیدان، بر روی توان باروری آزمایشگاهی متعاقب استرس بی حرکتی مزمن در رت های نر بالغ می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 32 رت نر بالغ به 4 گروه 8 تایی کنترل، استرس، استرس به همراه دیواره مخمر (ساکارومایسس سرویزیه) غنی شده با سلنیوم (SECW) و گروه SECW بدون القاء استرس تقسیم بندی شدند. استرس بی حرکتی با قرار دادن حیوانات در داخل دستگاه رست رینر روزی 2 ساعت به مدت 42 روز القاء شد. SECW با تراکم5x108CFU/ml  و دوز 286µg/gr به صورت گاواژ تا 42 روز تجویز شد. سپس نمونه های اسپرم برای لقاح داخل آزمایشگاهی استفاده شده و میزان مالون دی آلدئید (MDA) بیضه تمامی گروه ها مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: استرس بی حرکتی در مقایسه با گروه کنترل به شکل معنی داری (0.05<p). باعث کاهش درصد زیگوت، جنین های دو سلولی، بلاستوسیست و هچ شده و افزایش سطح MDA شد. تجویز SECW به همراه استرس تمامی پارامترهای مرتبط با لقاح و رشد جنین ها را نسبت به گروه استرس افزایش داد که این افزایش به جز درصد زیگوت معنی دار (0.05<p). بوده است. هم چنین، تجویز SECW به همراه استرس، سطح MDA بافتی را در مقایسه با گروه استرس کاهش داد (0.0.5<p).استنتاج: با توجه به اثرات تخریبی استرس بی حرکتی بر توان باروری، SECW به سبب دارا بودن ترکیبات آنتی اکسیدانی و قابلیت مهار رادیکال های آزاد اکسیژن، می تواند موجب افزایش لقاح و توان باروری شود.

زمینه و هدف جذب زیستی جایگزین مناسبی برای روش های فیزیکی و شیمیایی مرسوم برای حذف فلزات سمی از آب های زیرزمینی و پساب ها است. در این تحقیق، مطالعه فنوتیپی و ژنوتیپی به کارگیری مخمرهای جداشده از پساب های صنعتی باهدف حذف زیستی سلنیوم و به کارگیری بیومس تولیدی به عنوان غذای دام و طیور انجام شد. هدف نهایی ارزیابی مخمرهای جداشده از پساب های صنعتی جهت حذف سلنیوم و به کارگیری بیومس تولیدی در غذای دام و طیور است. روش کار در مطالعه حاضر سویه های مخمری از پساب فاضلاب جداسازی شد و پس از تایید آن ها با استفاده از تکثیر ناحیه ITs و بررسی ارتباط تکاملی آن ها با سویه های S1 (کاندیدا آلبیکانس NG67) و S2 (کاندیدا آلبیکانس m48a) حذف سلنیومی انجام شد. یافته ها: بررسی توان این جدایه ها برای تحمل سلنیوم با استفاده از محیط کشت PYT agar حاوی غلظت های مختلف از 4 تا 15 mmol از Se2+ انجام شد. سویه های دارای قابلیت سلنیوم کلنی های قرمزرنگ در محیط PYD آگار حاوی سلنیت بود. این سویه ها به عنوان سویه های برتر انتخاب شدند. در ادامه به منظور انتخاب بهترین سویه مخمری کارآمد برای انجام آزمایش ها سلنیت زدایی، آزمون MFC انجام شد. نتیجه گیری: الگوی مقاومت سویه های مخمری جداشده با توجه به MFC نشان داد که بیش ترین مقاومت به یون سمی سلنیت (تحمل پذیری بالاتر از 22 gr/l) مربوط به سویه S1 بود. پروتیین میکروبی تولیدشده در این تحقیق کاربرد فراوانی داشته و می توان از آن به عنوان یک ماده افزودنی و پروبیوتیک در جیره غذایی دام، طیور آبزیان استفاده نمود.

چکیدهمقدمه: بین نانوذرات فلزی، نانوذرة سلنیوم عنصری سمیت کمی دارد و همچنین، عنصری حیاتی برای بدن انسان است و به همین دلیل اهمیت ویژه ای دارد. مخمر یاروویا لیپولیتیکا به دلیل داشتن آنزیم های ردوکتازی، توانایی تجمع و سمیت زدایی فلزات سنگین و قابلیت کاهش نمک های فلزی به نانوذراتی با اندازه باریک و پراکندگی کمتر را دارد. هدف از این پژوهش، استفاده از مخمر بومی یاروویا لیپولیتیکا سویة MP10 به عنوان منبع زیستی ایمن برای سنتز نانوذرة سلنیوم است.مواد و روش‏‏ها: از روش رقت در آگار برای تعیین الگوی مقاومت مخمر یاروویا لیپولیتیکا سویة MP10 نسبت به اکسی آنیون سلنیت استفاده شد. بررسی سنتز نانوذرات سلنیوم تحت استراتژی سلول درحال استراحت انجام شد. اثر غلظت های اکسی آنیون سلنیت بر میزان سنتز نانوذرات سلنیوم و همچنین اثر دورة گرماگذاری بر اندازه و پراکندگی نانوذرات سلنیوم در مخلوط واکنش زیست تبدیلی بررسی شدند. خصوصیات نانوذرات سلنیوم سنتزشده، با تصاویر به دست آمده از آنالیز میکروسکوپ الکترونی رویشی (SEM)، طیف سنجی پراش پرتو ایکس (EDX)، پراش اشعه ایکس (XRD) و طیف سنجی مادون قرمز (FTIR) تعیین شدند.نتایج: براساس نتایج به دست آمده، مخمر یاروویا لیپولیتیکا سویة MP10 قابلیت تحمل پذیری 10 میلی مولار اکسی آنیون سلنیت را دارد. سویة مخمری مذکور در شرایط بهینه 4 میلی مولار غلظت اکسی آنیون سلنیت و پس از 24 ساعت گرماگذاری قابلیت سنتز نانوذرات سلنیوم کروی با میانگین اندازه 70 نانومتر را دارد. با افزایش زمان گرماگذاری، نانوذرات کروی شکل سلنیوم به یکدیگر نزدیک تر شده اند و از پراکندگی آنها کاسته شده است و میانگین اندازه نانوذرات به 117 نانومتر بعد از 72 ساعت افزایش یافت.بحث و نتیجه‏گیری: پژوهش حاضر گزارشی از عملکرد مخمر بومی یاروویا لیپولیتیکا در سنتز موفقیت آمیز نانوذرة سلنیوم عنصری تحت استراتژی سلول درحال استراحت و بهبود پراکندگی و اندازه نانوذرات در شرایط بهینه زمان گرماگذاری است.

این پژوهش به منظور بررسی تأثیر مکمل نانوسلنیوم و سلنیوم -مخمر بر جمعیت جنس های مختلف پروتوزآ و غلظت نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه با استفاده از 30 رأس بره نر بلوچی با میانگین وزن اولیه 33/0±56/21 کیلوگرم در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار و 6 تکرار به مدت 70 روز (14 روز عادت پذیری و 56 روز آزمایش ) انجام شد. گروه های آزمایشی شامل 1) شاهد (جیره فاقد مکمل سلنیوم)، 2، 3 و 4) به ترتیب تغذیه با 4/0، 8/0 و 2/1 میلی گرم سلنیوم از منبع سلنیوم- مخمر و 5) تغذیه با 4/0 میلی گرم سلنیوم از مکمل نانوسلنیوم بودند. نتایج نشان داد که تعداد پروتوزآ در گروه های دریافت کننده 8/0 و 2/1 میلی گرم سلنیوم از منبع سلنیوم- مخمر و 4/0 میلی گرم به شکل نانوسلنیوم، بیشتر از گروه شاهد بود (05/0>P). هر دو منبع سلنیوم مخمر و نانوسلنیوم باعث افزایش گونه افریواسکولکس شدند، در حالی که تنها تیمار نانوسلنیوم تعداد پروتوزوآی داسیتریشای بیشتری در مقایسه با شاهد داشت (05/0>P). همچنین، افزودن 8/0 میلی گرم سلنیوم از سلنیوم- مخمر و 4/0 میلی گرم از نانوسلنیوم سبب افزایش تعداد گونه دیپلودینیوم شد (05/0>P). با وجود این، گونه های انتودینیوم و ایزوتریشا تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند. میزان نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه در تیمارهای 8/0 و 2/1 میلی گرم سلنیوم (سلنیوم-مخمر) و 4/0 میلی گرم سلنیوم به صورت نانو سلنیوم کمتر از گروه شاهد بود. نتایج این پژوهش نشان داد که افزودن مکمل سلنیوم به شکل نانو سلنیوم و سلنیوم- مخمر می تواند سبب افزایش جمعیت پروتوزوآ و کاهش غلظت نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه بره های پرواری بلوچی شود.

غنی­سازی سیب زمینی با سلنیوم، با توجه به نقشی ‏که این گیاه در اقتصاد کشاورزی، تغذیه مردم و به دنبال آن ارتقای سطح سلامت جامعه دارد، حائز اهمیت است؛ بنابراین، پژوهش حاضر با هدف ارزیابی تأثیر کاربرد سلنیوم در کمیت و کیفیت سیب­زمینی، آزمایشی در مرکز تحقیقات تغذیه، دانشگاه علوم پزشکی شیراز در قالب طرح بلوک­های کاملاً تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل شاهد، محلول­پاشی 15 گرم سلنیت سدیم در هکتار، محلول­پاشی 30 گرم سلنیت سدیم در هکتار، کاربرد خاکی 3 کیلوگرم سلنیت سدیم در هکتار، محلول­پاشی 15 گرم سلنیت سدیم در هکتار + کاربرد خاکی 3 کیلوگرم سلنیت سدیم در هکتار، محلول­پاشی 30 گرم سلنیت سدیم در هکتار + کاربرد خاکی 3 کیلوگرم سلنیت سدیم در هکتار بودند. اگر چه محلول­پاشی غلظت­های مختلف و نیز کاربرد خاکی 3 کیلوگرم سلنیت سدیم، افزایش سلنیوم غده سیب­زمینی را به همراه داشت، ولی بیشترین تأثیر، در تیمار محلول­پاشی 15 گرم در هکتار + کاربرد خاکی 3 کیلوگرم در هکتار و تیمار محلول­پاشی 30 گرم در هکتار + کاربرد خاکی 3 کیلوگرم در هکتار مشاهده شد. اگر چه میزان اسیدآمینه ایزولوسین تحت تأثیر تیمارهای مختلف کاربرد سلنیت سدیم قرار نگرفت اما در مقابل، کاربرد توأم سلنیت سدیم به صورت محلول­پاشی و خاکی، افزایش اسیدآمینه گلایسین را به­همراه داشت. میزان قند محلول و نشاسته غده سیب­زمینی نیز در مقایسه با شاهد، تحت تأثیر کاربرد سلنیت سدیم افزایش یافت و تأثیر کاربرد توأم محلول­پاشی و کاربرد خاکی سلنیت سدیم بیشتر از کاربرد تکی آن­ها بود. کاربرد خاکی و محلول­پاشی سلنیت سدیم موجب کاهش مقدار نیترات غده سیب­زمینی و در مقابل، افزایش فعالیت آنزیم نیترات ردوکتاز گردید. بیشترین افزایش فعالیت آنزیم نیترات ردوکتاز، در تیمارهای محلول­پاشی 15 گرم در هکتار + کاربرد خاکی 3 کیلوگرم در هکتار و محلول­پاشی 30 گرم در هکتار + کاربرد خاکی 3 کیلوگرم در هکتار حاصل شد. استفاده از سلنیت سدیم سبب افزایش تعداد غده و عملکرد غده سیب­زمینی گردید. در مجموع کاربرد خاکی و محلول­پاشی سلنیت­سدیم موجب غنی­سازی سلنیوم در غده سیب زمینی و بهبود کمیت و کیفیت محصول شد و تأثیر محلول­پاشی سلنیت سدیم توأم با کاربرد خاکی، بیشتر بود.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.